SCABBARD SAMURAI 07/03/2012 – 20u

さや侍

2011, Hitoshi Matsumoto
Een aan lager wal geraakte loser-samurai wordt met zijn bijdehante dochtertje gevangen genomen en krijgt 30 dagen om zichzelf van rituele zelfmoord te vrijwaren. Zijn opdracht: de zoon van een lokale clanleider aan het lachen brengen. Wat volgt is een spervuur aan 30 soms bizar-lichtvoetige, dan weer hilarisch over-the-top grappen. Saya Zamurai is het derde wapenfeit van Bekende Japanner Hitoshi Matsumoto wiens Symbol we jullie vorig jaar toonden, en draagt ook nu duidelijk zijn eigenzinnige stempel. Bijvoorbeeld in de keuze van zijn acteurs: nobele onbekende real-life Sukkel Takaaki Nomi neemt de hoofdrol voor zich op, terwijl dochtertje Tae wordt vertolkt door een rounduit fantastische Sea Kumada. Ook nu laveert de regisseur moeiteloos tussen slapstick en sentiment, maar schuwt daarbij het drama niet. Zo komen het bloedvergieten en de rigoreuze erecodes van het samurai-tijdperk evenzeer aan bod. Hoewel, het moge duidelijk zijn: dit is geen normale samurai-film, dit is een ware bloemlezing over Humor en humor. Met deze prent brengt Matsumoto, die in Japan de status van komische halfgod geniet, ons dus bovenal een wonderlijk gelaagde ode aan de lach, en dan vooral de uwe.

 

UNDERWATER LOVE 08/03/2012 – 20u

おんなの河童

2011, Shinji Imaoka
Had Underwater Love een gerecht geweest, dan zou het Frikandel Special geheten hebben: een op het eerste zicht wat groteske stuk vlees van 18 cm waarachter een bombardement aan smaken schuilt. Voor moleculaire keuken moet u dus ook niet naar Underwater Love komen, voor een guilty pleasure des te meer. Ook al is de fotografie van de hand van de legendarische Christopher Doyle, Wong Kar Wai’s vaste cameraman, u hoeft zich niet kapot te zoeken naar het soms zwaarmoedige existentialisme van die laatste. Regisseur Imaoka brengt hier immers een pittig low-budget festijntje over seks met waterwezens, ware liefde en de absolute noodzaak om af en toe eens synchrone dansjes uit een andere dimensie uit te voeren. Het scenario, dat mede door Japan Square lieveling Tom Mes werd geschreven, is eenvoudig: visfabriekarbeidster Asuka trouwt binnenkort met haar baas maar ontmoet plots een kappa (mythologisch waterwezen) die de reïncarnatie van haar verloren gegane eerste liefde Aoki blijkt te zijn. De liefde tussen hen lijkt evenmin gekoeld en wordt ook vaak op expliciete wijze geconsumeerd in deze prent die zowel pink als musical is. Vandaar ook de ondertitel: a pink musical. Wat dat allemaal betekent komt u te weten in een korte inleiding tot de film en de Q&A met Tom Mes erna. Reden te meer dus om op donderdagavond naar Studio Skoop af te zakken voor deze knotsgekke filmische vertaling van koetsjie koetsjie woe woe.
Inleiding: 19u50 | Q&A met co-scenarist Tom Mes: 21u30

 

PERMANENT NOBARA 09/03/2012 -20u

パーマネント野ばら

2010, Daihachi Yoshida
Japanser dan deze film kan bijna niet: gebaseerd op een manga, met in de hoofdrol een ex-popzangeres, en als thema de zoektocht naar een nieuw leven in het geboortedorp. Toch vervalt Daihachi Yoshida’s 4de langspeler niet in clichés: dit is een tragiekomedie met een hoog independent-women gehalte. Centraal staat alleenstaande moeder Naoko die na een echtscheiding met haar dochtertje terechtkomt in Permanent Nobara, het kapsalon van haar moeder. Daar ontdekt ze al gauw dat ze niet de enige is die haar vent niet meer kan luchten, hoewel de romantiek ook in dit kleine dorpje nooit veraf blijkt… Permanent Nobara houdt een perfecte balans tussen lekker lachen enerzijds en subtiele liefdesdramatiek anderzijds en is daarom de ideale vrijdagavondfilm om te ontstressen na de werkweek, als koppel of met een bende vriendinnen*. Pret verzekerd!

*Single mannen evenzeer welkom.

 

MONSTERS CLUB 09/03/2012 – 22u30

モンスターズクラブ 

2011, Toshiaki Toyoda
Lang zijn we nog niet in 2012, maar het belooft alvast een woelig socio-economisch jaar te worden. De moderne wereld is een schouwspel geworden tussen radeloze regeringen, hun afwachtende burgers en zij die het niet langer pikken. Ryoichi behoort tot deze laatste categorie, maar in plaats van het centrum van de maatschappij terug op te eisen, occupiet hij een in sneeuw gedrenkte bergtop vanwaaruit hij bombrieven verstuurd naar CEOs in de hoofdstad. Het verhaal doet denken aan dat van de Amerikaanse Unabomber meer dan 20 jaar geleden, maar focust zich vooral op de pyschologie van zijn hoofdpersonage. De alomtegenwoordigheid van de witte sneeuwvlokken die onophoudelijk uit de lucht komen vallen staat in schril contrast met Ryoichi’s grauwe, donkere ziel. Daar krijgen we naarmate de film vordert meer inzicht in, mede dankzij de ontmoeting met een bizar figuur en de al even mysterieuze verschijning van zijn aan zelfmoord gestorven broer. Dit is een prachtig in beeld gebracht meesterwerkje dat u niet snel zal kunnen loslaten, al is het maar omwille van de vragen die hij stelt.

 

GUILTY OF ROMANCE 10/03/2012 – 20u

恋の罪

2011, Sion Sono
In een verlaten pand in de love hotel-buurt van Shibuya wordt het lijk van een vrouw gevonden, of beter: twee paspoppen die haar ledematen dragen. Politie-inspectrice Kazuko wordt Code37-gewijs uit een intiem samenzijn weggebeld naar de crime scene en zal samen met het publiek de ware toedracht achter de lugubure ontdekking ontrafelen. De aanzet van deze erotische thriller zet al meteen de juiste toon: dit gaat over vrouwen en bedrog, verderf en ontembare lusten. We leren nog twee andere dames kennen: eerst Izumi die vastgeroest in haar liefdesloze huwelijk met een succesvolle neuroot-schrijver zichzelf willens nillens in een neerwaartse spiraal van seksuele fantasiën stort. Via deze weg ontmoet ze de enigmatische Mitsuko, die haar tot nog verdere excessen drijft. Hoewel dit op ware feiten gebaseerd verhaal evenzeer zou kunnen vervallen in platte erotiek, levert Sono in dit laatste luik van zijn “Haat”-trilogie een uiterst bezwerende prent die ons met zijn klassieke score en kaleidoscopische cinematografie volledig de wereld daarbuiten zal doen vergeten. Zijn wereld is er één van de diepe krochten van de menselijke ziel, die op bijna kafkaïaanse wijze worstelt tussen moraliteit en dierlijke vrijheidsdrang. Zijn wereld zal gedurende twee uren ook de uwe worden.

 

SKETCH OF MUJO 11/03/2012 – 20u

無常素描

2011, Koichi Omiya
Exact 1 jaar na de desastreuze aardbeving en tsunami die het leven heeft gekost aan meer dan 15000 mensen brengen wij ter nagedachtenis deze uitzonderlijke documentaire die u als geen ander de materiële en emotionele ravage van de Tohoku-regio kort na de beving toont. Documentairemaker Omiya keerde immers als één van de eersten terug naar zijn geboortestreek op zoek naar een glimps van herinnering en hoop. Zijn gesprekken met de geteisterde bevolking blijven ook na de film nog lang nazinderen en getuigen van een rauwe maar warme menselijkheid in een hallucinante woestenij waar je die niet zou verwachten. Nergens tijdens de film probeert de maker zijn stempel te drukken of zijn mening te vertolken; hij toont rechttoe rechtaan wat er gezegd en niet gezegd wordt en laat de beelden en mensen voor zich spreken. Deze film brengt u duizenden malen dichter bij de realiteit dan eenderwelke nieuwsuitzending dat ooit heeft gedaan, ver weg van de sensatie van groezelige YouTube-video’s en breaking news flashes.